7 maanden geleden:
toen had ik besloten om eindelijk me tattoo verder te bewerken. Wat iedereen ander er over dachten kon me echt niet meer intresseren. het was mijn ding en het werd tijd dat alles op zijn plek kwam.
5 maanden geleden:
het zal wel een griepje zijn. Dat was het eerste wat ik dacht. Me hele lichaam wou niet meer. Als ik onder een bus had gelegen kon ik dat zelfs nog volgen ook. Ik lag op de bank en wou van alles doen en ik moest van mezelf gaan werken maar het ging niet. Pak ff 2 weken rust riep de dokter en dan komt het wel goed. Je hebt misschien iets te veel gedaan. Al mopperend ging ik naar huis. Ik te veel gedaan dat kan toch niet. IK nynke den os die te veel gedaan zou hebben. Je had me huis op dat moment moeten zien het was een puinzooi. Mijn waslijst met dingen die ik nog moest en wou doen werd mega lang in plaats van korter.
Na 2 weken ging ik terug naar me werk maar zonder succes. Alles in me riep niet doen. Toen kwam er een periode van thuis en op het werk. Een hele week heb ik weer fulltime gewerkt en toen storten echt alles in.
Dacht ik eerst dat ik me laagste punt wel had berijkt kwam ik er achter dat het nog lager kon. Ik werd op eens weer bang om te slapen. Daar zat ik dan op de bank. Te vechten tegen dingen in me hoofd en me vriend te troosten. Dat alles op hetzelfde moment. Gelukkig was er iets in me dat riep bel je moeder.
( ff pauze want door de tranen heen zie ik niet meer wat ik schrijf.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten